Het was alsof er een buitenaards wezen was geland, zo bizar was het. Alsof een eeuwenoud wezen van een andere planeet. Katies dag was binnengedrongen.
56 KB – 20 Pages
PAGE – 1 ============
9 1 Het was alsof er een buitenaards wezen was geland, zo bizar was het. Alsof een eeuwenoud wezen van een andere planeet Katies dag was binnengedrongen. Ze had nu thuis moeten zit – ten leren, maar ze zat op een plastic stoel in een ziekenhuisgang te proberen een gesprek te voeren. En je kon niet blíjven vragen of iemand iets te drinken uit de automaat wilde zonder je een idioot te voelen omdat je geen antwoord kreeg. ‚Warme chocolademelk?™ Geen antwoord. ‚Een cappuccino dan?™ Weer geen antwoord. Zelfs et kon beter uit zijn woorden komen. Katie wist ook niet goed hoe ze haar moest aanspreken. Ze had ‚oma™ geprobeerd, maar het klonk vreemd en het leverde geen reactie op. Mevrouw Todd? Grootmoeder? Er waren geen regels voor. Een voordeel was dat je naar haar kon kijken zonder dat ze er last van leek te hebben. Ze was eigenlijk best knap, met een zacht, gerimpeld gezicht en rozige wangen in het afnemende daglicht. Een nadeel was dan weer dat ze stonk (het deed Katie denken aan brood dat in een plastic zak lag weg te schimmelen). Ze was ook ontzettend mager. Je kon haar sleutelbeenderen boven haar vest zien uitsteken, alsof ze wilden ontsnappen, en de huid in haar hals was zo dun dat je er een ader doorheen zag kloppen. Aan het eind van de rij stoelen (moest dat voor discreet door – gaan?) zat de maatschappelijk werkster mam een eindeloze Ontrafelen.indd 9 | Elgraphic – Vlaardingen 17-09-15 14:53
PAGE – 2 ============
10 reeks vragen te stellen. Had mevrouw Todd medische aandoe – ningen? Was ze altijd zo verward? Was haar overleden man haar mantelzorger geweest? ‚Ik weet niet of dit veel gaat opleveren,™ zei mam. ‚Ik heb haar in geen jaren gezien, zoals ik nou al zo vaak heb gezegd.™ ‚In de sos -armband van haar man staat u vermeld als con – tactpersoon in noodgevallen,™ zei de medisch maatschappelijk werkster. ‚Dat lijkt vreemd als jullie geen contact meer hadden.™ ‚Nou, ik kan je verzekeren dat ik het niet verzin!™ Die arme mam raakte steeds geagiteerder. ‚En hij moet een vriend zijn geweest, niet haar man. Ze legde zich niet graag vast.™ ‚Maar ze is wél uw moeder?™ ‚Ik weet niet of ze die titel verdient. Hoor eens, ze is hier toch beter af? Kunnen jullie niet ergens een bed voor haar regelen?™ ‚Uw moeder is geen patiënt,™ zei de medisch maatschappe – lijk werkster op een toon alsof mam een oneerbaar voorstel had gedaan. ‚Ze is hier met haar partner in de ambulance aangeko – men en er is geen medische noodzaak om haar hier te houden. Wilt u beweren dat u niet bereid bent haar op te vangen?™ Als mam er iets op te zeggen had, lukte het haar het in te slikken. Haar zwijgen werd duidelijk als inschikkelijkheid op – gevat, want de medisch maatschappelijk werkster glimlachte en richtte haar aandacht weer op haar papierwinkel. De oude vrouw zat daar maar. Ze had haar ogen dichtgedaan, maar ze sliep niet Œ dat kon je zien aan het puntje van haar kin. Misschien was het een list? Misschien wilde ze dat iedereen zou denken dat ze een dutje deed, zodat ze ™m kon smeren als er nie – mand keek? Haar vriend was dood, de artsen vonden dat ze niet alleen naar huis kon en haar dochter wilde haar niet. Waarom zou ze niet ontsnappen en ergens anders een nieuw leven be – ginnen? Chris kwam terug van de wc. Hij bleef grinnikend voor hen staan, van zijn hakken op zijn tenen wippend, duidelijk opge – wonden door de vreemde situatie. ‚Er is hier een kantine.™ Ontrafelen.indd 10 | Elgraphic – Vlaardingen 17-09-15 14:53
PAGE – 3 ============
11 Mam schudde haar hoofd. ‚Niet nu.™ ‚Maar ik heb honger.™ ‚Niet nu, zeg ik.™ Hij hupte van de ene voet op de andere en weer terug. ‚Waar – om niet?™ ‚Wil je hier zitten?™ Katie klopte op de stoel naast haar. ‚Even gedag zeggen?™ Hij schudde zijn hoofd en deed alsof hij opeens gefascineerd was door zijn schoenen. ‚Ik heb ook best wel dorst.™ De medisch maatschappelijk werkster gaapte hem aan. Waar – schijnlijk dacht ze: Wat heeft die nou weer? Waarom gedraagt die kolossale tiener zich als een kind? Hoeveel kan er misgaan in één fa – milie? Welkom in mijn leven , wilde Katie zeggen, maar in plaats daar – van keek ze de medisch maatschappelijk werkster strak aan, want dat werkte altijd het best. Laat ze merken dat je ze in de smiezen hebt, dan kijken ze snel een andere kant op. ‚De kantine is niet zo™n slecht idee,™ zei de medisch maat – schappelijk werkster, die Katies blik meed, tegen mam. ‚Dit kan nog wel even duren.™ Mam pakte zuchtend haar portemonnee en gaf Katie tien pond. ‚Bij elkaar blijven. En terugkomen zodra je klaar bent.™ Katie knikte. ‚Wil er verder nog iemand iets?™ Mam schudde haar hoofd. De medisch maatschappelijk werk – ster nam niet eens de moeite iets terug te zeggen. Katie keek naar de oude vrouw. Misschien wilde ze wel een bal gehakt of een sau – cijzenbroodje Œ ouderwetse, stevige kost om op krachten te ko – men. Katie leunde naar haar over en fluisterde: ‚Wil je iets eten, oma?™ Geen antwoord. Geen beweging. En dat ‚oma™ klonk ook niet goed. Er stond een krankzinnig lange rij in de kantine en toen ze aan de beurt waren, was er bijna niets meer. Ze kochten een paar broodjes kaas en twee pakjes jus en omdat de kantine Ontrafelen.indd 11 | Elgraphic – Vlaardingen 17-09-15 14:53
PAGE – 4 ============
12 dichtging en mam vast nog een eeuwigheid bezig zou blijven, gingen ze buiten op een muurtje zitten eten. De zon was nu he – lemaal achter de horizon verdwenen en het was koud. Chris kroop tegen Katie aan en legde zijn hoofd op haar schouder. Ze hield hem niet tegen, want het was donker en geen mens zag het. Aan de overkant zat een shoarmatent. Op het bord achter het raam werd reclame gemaakt voor shoarma, döner kebab, fa – lafel . De geur van gebakken uien was verrukkelijk. Ze hadden daar meteen naartoe moeten gaan, dan hadden ze döner kebab kunnen halen. Zou mam het goed hebben gevonden? Nee. Ze zou zich zorgen hebben gemaakt over voedselvergiftiging door vlees van het spit en de chemische toevoegingen in de chilisaus. En omdat het tentje er een beetje sjofel uitzag, zou ze waar – schijnlijk denken dat ze drugs aangeboden zouden krijgen bij hun kebab. Katie zuchtte. Mam was heel voorspelbaar. Het plan voor de woensdagmiddag was geweest: twee uur blokken (Katie), koken (mam), huiswerk (Chris) en avondeten (alle drie). Daarna zou Chris een uur met zijn Xbox mogen spe – len terwijl Katie een proefexamen wiskunde maakte en mam op de website van de examencommissie naar puntenverdelin – gen en examenverslagen zocht, zodat ze als Katie klaar was het proefexamen samen konden doornemen om te zien wat er nog verbeterd kon worden. Daarna was het bedtijd. Katie zou haar gebruikelijke kop kruidenthee (‚goede nachtrust™) drinken zo – dat ze voldoende slaap kreeg en de volgende dag fris en fruitig naar de examentraining op school zou kunnen. Maar dat was allemaal niet doorgegaan. In plaats daarvan za – ten ze nu in een ziekenhuis, kilometers van huis Œ niks blokken, niks avondeten, maar wel de heel reële mogelijkheid dat er een wildvreemde bij hen in zou trekken. Het maakte Katie op een rare manier optimistisch, want als een voorspelbare middag op zijn kop kon worden gezet door een telefoontje, kon dan niet al – les opeens anders worden? Ook al was het nog zo erg? Ze pakte Ontrafelen.indd 12 | Elgraphic – Vlaardingen 17-09-15 14:53
PAGE – 5 ============
13 haar telefoon en waagde het erop nog één berichtje aan Esmé te sturen: Laten we erover praten ajb. Chris ging opeens rechtop zitten. ‚Waar is die dode man van haar?™ ‚Vriend,™ verbeterde Katie. ‚Ze wilde zich niet vastleggen, schijnt het. En ik neem aan dat hij in het mortuarium ligt.™ ‚Misschien is hij een zombie geworden.™ ‚Dat lijkt me stug.™ ‚Maar het kan.™ ‚Alleen als je te veel gamet.™ Hij stak zijn tong uit. ‚Je weet het niet. Die vrouw kan ook wel een zombie zijn.™ ‚Laten we hopen van niet. En fidie vrouwfl is je grootmoeder, die misschien bij ons komt logeren.™ Hij knipperde verbaasd met zijn ogen. ‚Waar moet ze dan sla – pen?™ Een uitstekende vraag. Waarom was Katie daar zelf niet op gekomen? Ze hadden maar drie slaapkamers. ‚Katie?™ ‚Weet ik veel. Zeur niet zo.™ ‚In mijn kamer?™ ‚Ja.™ ‚Echt?™ ‚Ja, en het zombievriendje komt onder je bed wonen.™ Chris maakte het v -teken naar haar en schoof over de muur bij haar vandaan. Ze kon er niet mee zitten. Dan werd hij maar kwaad. Ze hield haar eigen v -teken vlak voor zijn bolle kop, wees ermee naar zijn varkensoogjes en toen naar zijn volumineuze voorkomen in het algemeen, zijn lijf dat op de een of andere manier meer ruimte in beslag leek te nemen dan het hare ooit zou krijgen. Het zou zijn kamer ook niet worden, toch? Het zou haar kamer worden en dan zou zij bij mam moeten gaan slapen. En mam zou gestrest raken, wat betekende dat ze nog meer hulp en aan – Ontrafelen.indd 13 | Elgraphic – Vlaardingen 17-09-15 14:53
PAGE – 6 ============
14 dacht van Katie zou eisen dan ze toch al deed. Wat moet ik zonder jou beginnen, Katie, mijn steun en toeverlaat. Ze leunde achterover en tuurde naar de lucht. Die was grijs en zwaarbewolkt. Als ze nog een vaag optimisme had gevoeld, zakte het nu weg. Ze hoopte zelfs dat er een enorm onweer aan kwam Œ iets wat de aarde zou laten scheuren. Omdat haar le – ven vandaag wéér erger was geworden. Eerst pap. Toen Esmé. Nu dit. Er stopte een bus vlak voor hen. Hij ging naar een plek waar Katie nog nooit van had gehoord. Het was de derde bus binnen tien minuten en ze gingen allemaal ergens anders naartoe. ‚Hé, Chris, zullen we in die bus stappen en maar zien waar we uitkomen?™ ‚Nee!™ zei hij angstig. Er stapten maar twee mensen uit: een meisje, dat pratend in haar mobiel langs hen heen liep: ‚Misschien zie ik je nog. Ik weet nog niet wat ik ga doen.™ En een man met een blik bier in zijn hand die vlak voor hen bleef staan. ‚Hallo,™ zei hij, en toen keek hij naar Chris terwijl hij met zijn bier naar Katie wees. ‚Hoort zij bij jou?™ Ze zeiden niets terug en de man liep weg. ‚We moeten naar binnen,™ zei Chris. Hij zei het bedachtzaam, alsof het belangrijk voor hem was. ‚We zouden niet meer buiten moeten zijn.™ Katie schudde haar hoofd. ‚Ik wil niet naar binnen.™ ‚Het is hier gevaarlijk.™ ‚Het is niet overál gevaarlijk. Dat is statistisch onmogelijk.™ ‚Waarom kom je dan van de muur? Waar ga je heen?™ ‚Ik ga nergens heen. Mijn benen slapen. Blijf daar.™ Ze liep een stukje over de stoep. Er kwamen drie mannen uit de shoarmatent aan de overkant. Ze pakten hun dampende eten uit en namen grote happen. Ik ken jullie niet , dacht Katie. Ik zal nooit weten hoe jullie heten en ik zal jullie nooit meer terugzien . Het voelde heel bevrijdend. Om weg te zijn uit het beklemmende Ontrafelen.indd 14 | Elgraphic – Vlaardingen 17-09-15 14:53
PAGE – 8 ============
16 2 Mary had een deken over haar knieën, en ze klemde haar tas ste – vig tegen zich aan en ze wist niet waar ze was, maar ze was niet thuis en dat was reden genoeg om op je hoede te zijn. Moest ze aan het werk? Nee, dit was geen theater, daar was het te hui – selijk voor. Een bank, een tv, een tafel met een lamp erop in een hoek, een smalle hoge ladekast en een kleed. Een meisje dat een dienblad neerzette. Was ze misschien in een hotel? ‚Kijk, oma, een lekker kopje thee. Zal ik het hier voor je neer – zetten?™ Wie? ‚Ik ben Katie, weet je nog?™ Het meisje keek haar aan, wachtend op antwoord. Om zich – zelf af te leiden van het toenemende onbehagen in haar buik pakte Mary het kopje, nam een slok thee, hield hem even in haar mond en slikte. Ze haalde adem en deed het nog eens. Zie je wel? Niets aan de hand, hier was niets bijzonders te zien! ‚Ik wist niet of je suiker in je thee had,™ zei het meisje, ‚maar we hebben eigenlijk ook geen suiker, dus lust je het zo?™ Mary veegde haar mond af met de zakdoek die ze altijd in haar mouw had en probeerde een geschikte opmerking te ver – zinnen om het meisje tevreden te stellen. Wat een leuk uitzicht heb je. Wat een mooie lucht. Het meisje stond tegen de balkondeur geleund naar haar te kijken. Haar gezicht stond ontdaan, maar misschien was het een speling van het licht. ‚Ik dacht dat ik geen oma™s en opa™s Ontrafelen.indd 16 | Elgraphic – Vlaardingen 17-09-15 14:53
PAGE – 9 ============
17 had,™ zei ze uiteindelijk. ‚En nu blijkt dat jij er altijd al was.™ Ze had geen idee waar het kind het over had. Haar hart sloeg over van angst. ‚We hebben alleen elkaar nog sinds pap er niet meer is, geen familie, niet eens verre nichten of tantes. We zijn net de drie zij – den van een driehoek die elkaar overeind houden.™ Toen Mary het meisje iets over familie hoorde zeggen, pro – beerde ze haar rug te rechten, bang dat de betekenis zou ver – vliegen, zoals dat soms ging als ze te hard haar best deed om iets te volgen, maar toen hoorde ze een geluid. Dat was iets, dat ge – luid. Dat klonk als een deur, alsof er iemand van buiten binnen kwam waaien. ‚Dat is Chris,™ zei het meisje. ‚Hij vindt het moeilijk om geen lawaai te maken.™ En toen stonden er twee kinderen voor haar. Twee. En ze had nog steeds geen idee wie ze waren. Er werden niet ter zake doende vragen gesteld, zoals: Heb je het niet koud? en: Wil je nog wat melk in je thee? Mary kreeg te ho – ren dat de moeder van de kinderen boven bedden aan het op – maken was en dat ze straks allemaal konden gaan slapen en zou dat niet fijn zijn? Het meisje voerde het woord. De jongen staarde haar alleen maar aan met zijn priemende oogjes. Er was iets niet goed met hem, zo verontrustend als hij naar haar keek. ‚Hij is verlegen,™ zei het meisje, alsof ze gedachten kon lezen. ‚Als hij je wat beter kent, begint hij wel te praten.™ Ze keek naar de jongen en grinnikte. ‚En dan houdt hij niet meer op.™ De jongen lachte en het meisje lachte mee. Toen Mary haar zag lachen, werd er iets in haar wakker. Denk na, mens, denk na. Wie zijn die lui? Haar longen zogen zich vol lucht. Ze zetten uit. Zuurstof zoef – de door haar lichaam. De lucht kwam weer naar buiten op een warme zucht en een zacht ooh ontsnapte aan haar lippen. ‚Gaat het wel, oma?™ Ontrafelen.indd 17 | Elgraphic – Vlaardingen 17-09-15 14:53
PAGE – 10 ============
18 Nee, het ging helemaal niet! Want opeens herinnerde ze zich heel helder, zoals ze zich vandaag al minstens twintig keer had herinnerd, wat er precies aan de hand was. Ze was met Jack mee in een ambulance naar het ziekenhuis gegaan. De dokters von – den het heel erg, maar ze konden hem niet redden. Ze konden haar ook niet naar huis laten gaan. Daarom hadden ze een doch – ter getraceerd. Caroline. Dan waren die twee kinderen natuurlijk Carolines kinderen. Ze was met stomheid geslagen. Het idee alleen al. Na al die jaren. Ontrafelen.indd 18 | Elgraphic – Vlaardingen 17-09-15 14:53
PAGE – 11 ============
19 3 Katie kon niet slapen. Ze lag naast mam op het opklapbed en probeerde te ontspannen, tot in haar tenen te ademen en aan niets anders te denken dan het moment zelf en haar eigen li – chaam, maar ze kon die oude vrouw een kamer verderop niet uit haar hoofd zetten. Waarom had mam nooit iets over haar ge – zegd? Hoe hield je je eigen moeder verborgen? Waarom zou je dat willen? Zelfs mensen die de pest hadden aan hun familie gingen nog naar kerstdiners en verjaardagen. Katie steunde op haar elleboog en keek naar haar slapende moeder, een donkere bult in het bed naast haar. Wie ben jij? dacht ze. Want het voelde alsof alles anders was en niets ooit nog echt te vertrouwen zou zijn. De gordijnen waren niet helemaal dicht en door de kier was de nachtblauwe lucht te zien. Katie schoof het dekbed van zich af, sloop stilletjes door de kamer, schoof het raam open en leun – de naar buiten om de lucht op te snuiven. Het regende niet meer en een briesje ritselde in de bladeren. De lucht rook nu anders dan eerder: fris en koud. Ze leunde iets verder naar buiten en zag een kat onder een geparkeerde auto schieten. Ze hoorde voet – stappen en gelach en zag een groepje mensen het grasveld voor de flat oversteken en door het hek naar buiten gaan. Daarachter waren de straten en huizen van North Bisham. Katie zou kunnen seinen Flits, heb je mijn bericht ontvangen? Flits, flits, kunnen we als – jeblieft praten over wat er is gebeurd? Flits, ik trek het niet meer. ‚Wat is er?™ vroeg mam. ‚Waarom sta je daar?™ Ontrafelen.indd 19 | Elgraphic – Vlaardingen 17-09-15 14:53
56 KB – 20 Pages